Historia działalności stowarzyszeniowej architektów polskich liczy już 125 lat. Początkiem była inicjatywa budowniczych i inżynierów tworzących Krakowskie Towarzystwo Techniczne (1877 r.), później zaś aktywność architektów w łonie warszawskiego Towarzystwa Popierania Handlu i Przemysłu (1899 r.). Kontynuacją tych starań stała się samodzielna Delegacja Architektów Polskich utworzona w 1908 roku po Międzynarodowym Kongresie Architektów w Wiedniu. Głównym zadaniem DAP miało być reprezentowanie dążeń architektów polskich działających we wszystkich zaborach. Dzięki tworzeniu wspólnych ekspozycji architektonicznych na wystawach i kongresach oraz organizacji konkursów, architektura polska zaistniała na arenie międzynarodowej. Wypracowywano także jednolite stanowisko wobec ochrony wykonywania zawodu architekta oraz szereg postulatów w sprawie organizacji szkolnictwa architektonicznego. Jednym z ważniejszych osiągnięć środowiska, przed uzyskaniem niepodległości, było opracowanie zasad regulaminów konkursów architektonicznych (1911r.).
Po odzyskaniu niepodległości, Koło Architektów w Warszawie podjęło się organizacji I Powszechnego Zjazdu Architektów (1919 r.). W 1926 roku powstało w Warszawie Stowarzyszenie Architektów Polskich – SAP. Jednocześnie na zjeździe polskich stowarzyszeń architektonicznych uchwalono powołanie instytucji periodycznych zjazdów delegatów pod nawiązującą do tradycji nazwą Delegacja Architektów Polskich. W tym samym roku w Poznaniu utworzono Związek Stowarzyszeń Architektów Polskich – ZSAP. W osiem lat później, w lipcu 1934 roku, Walny Zjazd Delegatów w Warszawie powołał, jednoczące wszystkie organizacje architektów, Stowarzyszenie Architektów Rzeczypospolitej Polskiej – SARP. Nazwa ta przetrwała do 1952 roku, kiedy to na VI Walnym Zjeździe Delegatów SARP zmieniono nazwę na Stowarzyszenie Architektów Polskich, zachowując tradycyjny skrót SARP. Taką nazwę Stowarzyszenie nosi do dnia dzisiejszego.